ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ

Ο ζεϊμπέκικος στην πλήρη ανάπτυξή του (με την μελωδική, ορχηστρική, ερμηνευτική και χορευτική εκδοχή του) έχει διαμορφωθεί με τον χρόνο στον κατ’ εξοχήν εκφραστικό ατομικό χορό στα αστικά κέντρα της χώρας, όπου έχει κυριαρχήσει  έχοντας σε μεγάλο βαθμό εκτοπίσει τους άλλους λαϊκούς και παραδοσιακούς (δημοτικούς) χορούς –παρά τον εν πολλοίς ευτελισμό του τις τελευταίες δεκαετίες σε επιδεικτικές, μιμητικές φιγούρες και την ανορθόδοξη ομαδική χύδην εκτέλεσή του σε μεγάλα κέντρα διασκεδάσεως.

Είναι ο μοναδικός ατομικός χορός με διαχρονική διάρκεια από τους απώτατους χρόνους οπότε πρωτογενώς πήρε μορφή στην περιοχή της Θράκης έως την εποχή που απέκτησε κλασική φόρμα ως αποτέλεσμα πολιτιστικής επιμειξίας μεταναστών Θρακών με εντόπιους Ελληνογενείς Φρύγες στην ευρύτερη περιοχή Αϊδινίου-Σμύρνης, την διάδοση και καλλιέργειά του στον κυρίως ελλαδικό χώρο μέσω των προσφύγων, τον οργασμό του σε όλες τις περιόδους του ρεμπέτικου τραγουδιού με τις αθάνατες συνθέσεις κορυφαίων συνθετών, όπως ο Βαμβακάρης, ο Τσιτσάνης, ο Καλδάρας, ο Παπαϊωάννου, ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, κ. α.