Εισαγωγή
Ο ρόλος της φύσης στο έργο των Επτανήσιων λογοτεχνών είναι κυρίαρχος. Πολλές φορές μάλιστα αποκτά δυσθεώρητες, θεϊκές διαστάσεις, παρουσιαζόμενη και με τις δύο όψεις της : της απόλυτης γαλήνης, ομορφιάς και αρμονίας από τη μια, της άλογης βίας και ανυπέρβλητης δύναμης από την άλλη. Το κάλλος και η τελειότητα της φύσης σχεδόν εξιδανικεύονται...
Ο Κωστής Παλαμάς έγραφε κάποια στιγμή :
΄΄Ο πιο τρανός καημός μου 
θα είναι πως δεν μπόρεσα με σε να ζήσω πλάση,
πράσινη, πάνω στα βουνά, στα πέλαγα, στα δάση.
Θα είναι πως δεν χάρηκα σκυφτός μες στα βιβλία,
Ω φύση, ολάκερη ζωή, ολάκερη σοφία. ΄΄
Η φύση, λοιπόν, σε μια πλατειά θεώρησή της, αποτελεί ένα βασικό και καθοριστικό παράγοντα για τη βιολογική, ψυχική και πνευματική ζωή του ανθρώπου. Στις μεγάλες προσφορές της φύσης, όμως, ο άνθρωπος έδειξε αδιαφορία, ακόμη και εχθρότητα. Αντί να γίνει ο προστάτης της και να δείξει την αγάπη του έγινε, κυρίως στην εποχή μας, ο άγριος εκμεταλλευτής και δυνάστης της.
Μελετώντας το έργο των εκπροσώπων της λεγόμενης Επτανησιακής Σχολής θα έχετε την ευκαιρία να διακρίνετε τη σημασία που απέδιδαν αυτοί στη φύση, η οποία σε πολλές περιπτώσεις συνενώνεται με το πνεύμα.
Ειδικά στο Σολωμό, που αποτελεί και τον πιο γνωστό εκπρόσωπο αυτής της σχολής, ''ο σπιριτουαλισμός του αγκαλιάζει ολόκληρη τη φύση και βλέπει στην ενότητά της, να ταυτίζεται με τις πνευματικές ουσίες. Η φιλοσοφία του τότε γίνεται πανθεϊστική, η φύση παρουσιάζεται στην πιο πνευματική της παράσταση, όλη παρθενία και έκσταση, από μυστικές πηγές αναβρύζει αρμονία, πνεύμα απαντά στο πνεύμα και οι φυσικές μορφές μεταμορφώνονται θαυμαστά, μυστικός έρωτας διαπνέει τα πάντα. '' (Μάρκος Αυγέρης, Εισαγωγή στην ποίηση του Σολωμού)
Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν να επαναφέρουμε τη φύση στο ''θρόνο'' της, εκεί δηλαδή που την είχαν τοποθετήσει οι Επτανήσιοι λογοτέχνες...
