«Ευρώπη,  έτος 1581 κι εκείνος 17 ετών, γεννημένος στην Πίζα. Εκείνο το πρωινό έτυχε να βρίσκεται μέσα στον καθεδρικό ναό της πόλης. Μια πόρτα μισάνοιχτη, ένα μικρό αεράκι και ένας πολυέλαιος του ναού άρχισε να αιωρείται. Ο νεαρός, αγνοώντας τον περίγυρο εστίασε την προσοχή του στην αιώρηση και η ΙΔΕΑ- ΥΠΟΨΙΑ  γεννήθηκε. Είτε ο πολυέλαιος ταλαντευόταν με μεγάλο πλάτος, είτε με μικρότερο, είτε μόλις και μετά βίας έκανε την αιώρηση, ολοκλήρωνε τον ίδιο αριθμό αιωρήσεων. σε ίσους χρόνους. Έτος 1581, χρονόμετρο για τη μέτρηση τόσο μικρών χρονικών διαστημάτων δεν υπάρχει και ο νεαρός Γαλιλαίος  για να ερευνήσει το ότι το «πήγαινε – έλα» της  κάθε αιώρησης γίνεται στον ίδιο χρόνο με το «πήγαινε – έλα» της οποιασδήποτε επόμενης, κάτι δηλαδή που δεν είχε υποθέσει μέχρι τότε κανείς, σκέφτηκε να εμπιστευτεί τον σφυγμό του. Στις μέρες που ακολούθησαν, με ένα σπάγκο και ένα βαρίδι, δοκίμασε να εξετάσει το ισόχρονο όλων των αιωρήσεων μόνος του…» (πηγή: Ανδρέας Κασσέτας).

 

Γιατί το καπέλο του Γαλιλαίου είναι στο πάτωμα;

Το έριξε ο αέρας; Φαίνεται άραγε να μετράει το σφυγμό του;

Πώς αλλιώς θα μπορούσε να μετρήσει το χρόνο ταλάντωσης; (η ιστορία φαίνεται να υποδεικνύει ότι χρησιμοποίησε, πέρα από το σφυγμό του, ρυθμικά μουσικά μοτίβα (ο πατέρας του ήταν μουσικός!)).